Hanımın Çiftliği dizisini hiç takip etmemiştim.
Özgü Namal'ın modern yüzünün diziye yakışmadığını düşündüğümden mi, seyrederken kasvet basmasından mı bilmiyorum, dizi Ali Baba'nın çiftliğini hatırlatıyordu bana..
Geçen hafta bir bölümüne takıldım, bugün de final bölümüne.
Kendi kendimi ayıpladım.
Evet ortada dolanan kazlar, köpekler, tavuklar Ali Baba'nın Çifliği olayını yaşatsalar da, bir dönem dizisi olarak fena da değildi hani.
Tam yapımcıları içten içten tebrik ederken..
Onu gördüm!
Hanımın gözlüğünü.
O gözlük gözükmeden iki saniye önce, Haziran 1961 yazısı vardı ekranda.
Yanlış mı görmüştüm?
Gözlük kalın, sapsarı altın metal, o dönemle alakası olmayan bir güneş gözlüğüydü.
Tüylerim diken diken oldu.
O an hatırladım ki ben bir gözlük gurusuyum, bir blogum var ve uzun zamandır yazmıyorum..
Utandım.
Bu düşüncelere gark olmuşken, aynı sene bir doğum günü partisi geldi ekrana..
Pasta Pelit'tendi herhalde.
Allah'ın bildiğini sizden esirgemiyim, çüş dedim.
O dönem neree bu pasta neree.
Yapımcıları tebrik etmekten vazgeçtim.
Kendimi hatırlatayım dedim.
Dizinin ana karakteri Güllü, "Her şerde hayır var mı acaba?" diye soruyordu son saniyelerde.
Varmış dedim.
Bu sayede bloguma geri döndüm.
Herkese duyurulur!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder